کد مطلب:19867 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:6

گنجینه پرسمان » اخلاق و عرفان

چرا وقتي ارتباط انسان با خدا برقرار شد انسان خودش را به آن مبداء بزرگ جهان نزديك احساس مي كند و برعكس ؟

آن طور كه در قرآن كريم آمده است خداوند به ما نزديك تر از خود ماست و چنين تعبير شده است كه ما از رگ گردن به شما نزديكتريم . بنابراين او از ما دور نشده بلكه اعمال ناپسند و نافرماني ها چنان ما را در حجاب فرو مي برند و غباري برمي انگيزند كه ما او را احساس نمي كنيم . چون قلب و روح ما مثل آيينه است هر چه آنرا پاك تر كنيم ( تزكيه ) خداوند بهتر جلوه مي كند و برعكس . و طبيعي است همانطور كه مادر و پدر ، فرزند مطيع را بيشتر مورد رحمت و توجّه قرار مي دهند ، با{P - سوره ق ، آيه 16 . P}
اطاعت دستورات خدا ، بيشتر مورد توجّه نور رحمت و جمال و جلال او مي شويم . بيهوده نيست كه در دعاها ، از گناهان تعبير به چرك شده . اين چرك ها مانعي هستند منافذ ادراكي ما را مي بندد و از احساس قرب محروم مي شويم . ولي بايد بدانيم كه در ديدگاه توحيدي اسلام ، همه و از جمله ما انسان ها فقير و محتاج هستيم و خداوند غني و بي نياز است و به فرموده علي « عليه السلام » نزديك شدن خداوند به ما به مفهوم ممازجت و تركيب نيست .
{P - نهج البلاغه . P}